جنگ برای من تمام نشده!

روز دوم تیرماه 1404، اسرائیل در ادامه تجاوز علیه کشورمان زندان اوین را هدف قرار داد. بر اثر حمله به شش نقطه از زندان، ۸۰ نفر از‌جمله یک کودک جان خود را از دست دادند. حمله هوایی  ساختمان‌های اداری اوین، بیمارستان، محل ملاقات‌ها، امکانات رفاهی و چندین بلوک مسکونی را تخریب کرد. وزارت بهداشت  اعلام کرد که این حمله مرگبارترین حمله در جریان درگیری جنگی بوده است و دست‌کم ۸۰ نفر کشته و ده‌ها نفر دیگر زخمی شده‌اند. قربانیان شامل زندانیان، کارکنان زندان، کادر درمانی، خانواده‌های ملاقات‌کننده، دادستان زندان، یک کودک و دست‌کم یک رهگذر بوده‌اند.

حدود یک ماه بعد از بمباران زندان، واردِ خانهٔ باصفایی شدیم؛ خانه‌ای که چسبیده به درِ زندان اوین قرار دارد. ممکن است از نظرِ ذهنی پیش‌فرض‌هایی از خطر و احساساتِ ناخوشایند را بیدار کند. اما داخلِ خانه پر از گلدان‌های زیبا و شور زندگی بود. کمی جلوتر که رفتیم، با شیشه‌های شکسته و قابِ پنجره‌های تخریب‌شده روبه‌رو شدیم — هنوز خرده‌شیشه‌ها روی زمین باقی بود.

هم‌زمان که با دخترِ خانواده گفت‌وگو می‌کردیم، شیشه‌برها مشغول تعمیر پنجره‌ها بودند. او که در زمان بمباران تنها در خانه بود، هنوز نتوانسته از شوکِ آن بیرون بیاید. با صدایی لرزان می‌گفت: «جنگ تمام نشده!» و اعتراف می‌کرد: «در این مدت هر روز با سه-چهار قرصِ آرام‌بخش و خواب‌آور روزها را به شب رساندم.» حالا تازه می‌فهمم مردمِ جنوب در این سال‌ها چه کشیدند — واقعا پایِ آنها را می‌بوسم. این گزارش روایتی است از آنچه به او در جریان حمله گذشته است.